tak przemija postać świata

https://www.youtube.com/watch?v=ebunXhK3KWY

Gdyby tylko ta dziewczyna mogla urodzic sie 50 lat wczesniej.

Albo ten tutaj.

Przyznam brutalnie, że mi dużo dużo bardziej jest żal tego odchodzącego świata (głównie muzyki, ale też i  filmu) niż poszczególnych osób.

A przy okazji to typowe, każdy z nas bardziej lubi świat z czasów, kiedy byliśmy piękni, młodzi i nic nas nie bolało. Na przykład dla większości obecnych 20 latków to, o czym tu dzisiaj piszemy, pewnie trochę (lub dużo) mniej znaczy. Co nie zmienia faktu, że my tu mamy rację. Jakość już dawno nie jest w cenie.

Trenet jest boski, ale - w moim odbiorze - to jest inny rodzaj przeżywania. Coś w rodzaju pogodnego godzenia się, że jak było tak było i jest jak jest, jakaś taka afirmacja. Natomiast u śp. Arethy co chwila wyrywa się jakaś pretensja, jakiś bunt, rachunek sumienia, itp. a to wszystko podlega jakimuś wybaczeniu, ofiarowaniu i własnie na tym polega jej afirmacja ...

Nie bardzo potrafię opisać jak to odczuwam, ale piszę tu o swoich własnych odczuciach i skojarzeniach bez jakiejkolwiek pretensji o recenzję muzyczną.

PS. Ja właśnie tak mam w stosunku do muzyki i dlatego tak podobał mi się Twój R&R, czyli - tu krótka recenzja - impresje o ekspresjach. Rozważania muzykologiczne mam zaś w nosie. Nie ja jestem dla muzyki, ale ona jest dla mnie. Jest dla każdego, ale przede wszystkim jest dla mnie.

Inne podejście nie obchodzi mnie chyba, że chodzi o hymny i pieśni, czyli o taką muzykę, która służy umacnianiu wspólnoty.

No rzuciłem, a pod pierwszym nawet się wpisałem, żeby wyjaśnić moim zdaniem przyczynę tej zaciętej dyskusji.

Tobie pewnie po nic, ale ja bym wolał, żeby tam nie było błędów.

what now my love/ frank sinatra and aretha franklin/

Bardzo dobra. Naprawdę świetna. Ja kiedyś napisałem notkę, że w Katowicach na Wydziale Wokalistki Jazzowej są same takie.

Jest. Ale nie w Euroameryce. Dowiedziono empirycznie, że w biznesie jest nieprzydatna.

Ale gdzie leży "prawdziwa prawda"? Na pewno nie po stronie bezbłędności, bo wtedy rytm maszyna byłaby lepsza od perkusisty. Z drugiej strony ja nie mówię o graniu - odtwarzaniu, ale o graniu - tworzeniu.

Nie mam też  na myśli takiej twórczości, że staje jakiś pleno titulo Karajan, ma orkiestrę złożoną z super fachowców, ale to on jest twórcą. Twórca mylić się może, ale nie mogą wykonawcy pod ręką tworcy chyba, że solista.

W rocku i we wszystkim, co od bluesa pochodzi, pewnie także w tych prądach hip-hopowych (nie znam się na nich), twórczość może należeć do każdego członka zespołu, bo celem jest nie wykonanie, ale feeling. Z drugiej strony, Ty masz rację co do wagi umiejętności, bo ta pozwala na swobodę twórczą. W każdym razie (w punku zdaje się jest odwrotnie), fachowiec myli się fachowo.

Z trzeciej strony, twórca, jesli zarazem fachowiec potrafi wzbogacić utwór o coś, co można określić jako celowy błąd. Toyah kiedyś podawał za przykład Like a Rolling Stone Dylana, gdzie zagrał Al Kooper, ale nie na gitarze, bo jak raz wiosełko chwycił Mike Bloomfield, ale zagrał na organach i na nich umyślnie spóźniał się o 1/16 z akordami, co przypadło Dylanowi do gustu i właśnie to stworzyło tego super evergreena. W zakresie naszej dyskusji tu jest zaś przykład dwóch twórców, z których jeden umyslnie popełnia błąd, a drugi docenia ładunek twórczy tego błędu.

Z tego dla żuka taka jest nauka, że są błędy i błędy. Ale ja i tak wolę poniższe wykonanie. U Dylana jest zima, a tu rozpacz:

Pocieszyłeś mnie.

Albo niektórzy mniej cenią symfoniczne nagrania studyjne od koncertowych, bo brakuje im, że na widowni ktoś np. kichnąl, czy cukierek odwinął. U filatelistów takie znaczki nazywają się "kancerami", chyba.

Dokładnie tak.