Ponieważ wczoraj tu niemal przez cały dzień trwała awaria i swój tekst z tłumaczeniem piosenki o naszym wiecznym umieraniu mogłem  zamieścić dopiero wieczorem, pomyślałem sobie, że nic nie zaszkodzi, jeśli on tu jeszcze dziś sobie powisi, a tymczasem na moim blogu wrzucę pewien dość przewrotny obrazek, który nam posłuży jako swego rodzaju suplement do wczorajszych refleksji  i być może przy okazji zechce nam dać chwilę oddechu po tamtych smutkach. I oto nagle okazało się, że oto zmarł Stephen Hawking, człowiek, który w pewnym momencie swojego życia uznał, że jego głowa jest w stanie pomieścić cały świat, a ja sobie pomyślałem, że on z całą pewnością musiał sobie kalkulować, że gdy chodzi akurat o niego, to on ma w sobie to coś, co sprawia, że każda śmierć, która się do niego zbliży, natychmiast ginie, jak przysłowiowa mucha. A zatem, te moje plany musiała zmienić sama bohaterka tych ostatnich refleksji. Proszę zatem rzucić okiem. Czyż to nie jest myśl, którą niektórzy z nas mogą autentycznie traktować, jak coś co rzeczywiście podnosi na duchu?

 

 

 

 Gdyby ktoś nie znał angielskiego, to już pędzę z wyjaśnieniem. Otóż ta śmierć mówi do swojej koleżanki: ‘I nawet nie pomyślisz, że tobie też się to w końcu przydarzy”.

 

 

Przypominam, że moje książki są do nabycia ostatnio i tu, pod adresem [email protected],  ale i też w księgarni pod adresem www.basnjakniedzwiedz.pl. Zapraszam gorąco i szczerze.

---

tagi: śmierć  stephen hawking 

	krzysztof-osiejuk
	14 marca 2018 10:16

12     1606    5 zaloguj sie by polubić