To jest dobra książka, ale niszowy temat. Dlatego leży. Nie miałbym nawet komu jej sprezentować tak jak "Listonosza", czy "Marek, dolarów.." o polecaniu zakupu nie mówiąc.

Niszowy? Ty chyba żartujesz. Zobacz tylko, jak internet reaguje, kiedy zaczniesz pisać o muzyce. Nawet temat służby zdrowia, czy szkoły tak nie działa.

Swoją drogą ta książka jest tylko częściowo o muzyce. Znam na przykład pewnego księdza,  któremu ona służy jako inspiracja przy układaniu kazań. 

Jeszcze lepiej wygląda przypadek „My Sweet Lord” George’a Harrisona. Tu mamy do czynienia z "okrężną" sekwencją nagrań: najpierw „He’s So Fine” The Chiffons, potem właśnie ten Harrison, a potem znowu The Chiffons w swojej wersji-replice „My Sweet Lord”.

Sekwencja wygląda więc tak: prekursor twórca, potem twórca-mistrz, i w końcu partacz prekursor. Z właściwie byle czego Harrison stworzył prawdziwy hymn, którego The Chiffons nie potrafili odtworzyć z jakimkolwiek, choćby ze świeckim feelingiem.

Zdecydowanie nie musi. Dla mnie np. jest ona ciekawa, bo jest w większości o rzeczach mi obcych i nieznanych.

Może być jednak tak, że nie jestem normalnym czytelnikiem. Wtedy ma Pan rację ;)

Ja rozumiem, że nakład R&R może jeszcze zalegać, ale nic nie stoi na przeszkodzie, abyś pamiętał o Kinks'ach dla mnie. A nadarza się właśnie okazja, bo w zasięgu niniejszego felietonu pojawia się także Twój ulubiony Manzarek z resztą jego ekipy pod zarzutem splagiatowania właśnie moich ulubionych The Kinks. Ten przykład jest zaś o tyle ciekawy, że zderzyły się dwa wykonania, ale oba były porównywalnie wysoko docenione na ówczesnych listach przebojów.

Ta obserwacja prowadzi do następnej, że może dlatego, że twórcy na odpowiednim poziomie publicznie kopsać się nie będą zachowano w tej sprawie dyskrecję (w odróżnieniu). W każdym razie do procesu nie doszło a zaledwie pogłoski powiadają o ugodzie, z mocy której tantiemy za wykonania Doorsów należą do Kinks’ów.

Jest jeszcze ogólna, niejako wiążąca obserwacja, którą absolutnie należy brać pod uwagę, że w tamtej erupcji muzycznej mieszał się każdy z każdym, wszystko ze wszystkim i w końcu powstał odpowiednio wielki bałagan twórczy. Znamienne jest, że porządkowanie zbiegło się z końcem erupcji twórczej. Z tej przyczyny, gdy słyszę o prawach autorskich, to mi się nóż w kieszeni otwiera.

No to wyobraź sobie, że to samo od Kinksów splagiatował inny Twój faworyt:

Z tym, że ze strony The Kinks spotkali się z łaskawym pobłażaniem.

Dzięki, ale ja wydaję tylko w Klinice Języka, a poza tym jeśli będzie druk, to cała kolejna część.

Ja znam historię Facebooka. Wiem nawet, że ten kumpel Zuckerberga, co mu dołożył 20 patyków do Facebooka, wywalczył od niego okrągły miliard dolarów.

Polecę wszystkim tekst z 1865 roku pióra niejakiego Włodzimierza Spasowicza: "Rzecz o tak zwanej własności literackiej" oraz "O prawie własności w literaturze", w wersji cyfrowej dostępne są tutaj (tom IV) : http://kpbc.umk.pl/publication/6214

Przypomniałbym scenę z Mozarta

https://www.youtube.com/watch?v=-ciFTP_KRy4

gdzie Salieri komponuje marsz dla Cesarza. Przychodzi Mozart.. gra to co zaproponował Mozart. Mówi: świetne. Ale dodaje tu jedną nutkę, tu zmienia ton, tu przyśpiesza... i nagle mamy coś, co jest.. ot pytanie: dziełem Salieriego czy Mozarta, czy może przeróbką dokonaną przez Mozarta, a może Mozart ukradł dzieło Salieriego, bo wprowadzone przez Mozarta poprawki były tak naturalne, że Salieri po jakimś czasie też by je samodzielnie sam z siebie wprowadził.

O ilę zgodzę się, że prawo własności (bez dodatku "święte") obejmuje dobra materialne, to mam poważne dylematy co do rzeczy niematerialnych - piosenki. Czy jeżeli u kogos usłyszę jak sobie wesoło nuci jakąś melodię, i sobie zapamiętuję tą melodię i sam ją sobie wesoło nucę, to ten drugi może mnie oskarżyć o kradzież? I czy ja dla swojej obrony mogę mu udowadniać, że np tej melodii nauczył się on dawno dawno temu od kogoś innego.. i z samego faktu jej śpiewania nie nabył prawa własności.

No i wreszcie kiedy prawo własności do piosenki i przez kogo jest nabywane. Przez tego kto piosenkę pierwszy raz zaśpiewał? czy może przez tego, kto pierwszy utwór zarejestrował w ZAIKSie?

Ani mi do głowy nie przyszło. Gdybyś mi proponował u siebie, to chyba byś mi nie mówił o dobrej drukarni. Chodziło mi tylko o to, że ja poza Kliniką nie wydaję nic.

Wiem;)

Dokładnie tak. Adekwatna jest tu przypowieść o minach. Skoro posiedli taki fajny pomysł, a nie mieli zamiaru nic z nim robić, czemu nie dali go komuś innemu, choćby na procent?

Trzeba klikać pod komentarzem, który się komentuje.

We władanie, to nie to samo co na własność.

Tym razem odnośnie cover bandu Led Zeppelin, robisz na szaro swoich Szanownych Dworzan, a także innych nie znających tematu Szanownych Czytelników. Jednak, że posuniesz się tak daleko, to nawet ja nie przypuszczałem:

Cyt.: "Natomiast nie widzę najmniejszego powodu, by, widząc, że ktoś posiada coś naprawdę wartościowego, czego można użyć w zbożnym celu dla dobra ogółu, czy to dlatego, że ów ktoś to coś znalazł, czy może sobie kupił, a już zwłaszcza wymyślił, i wystarczająco dobitnie udowodnił, że nie ma bladego pojęcia, co z tym zrobić, ani nawet najmniejszego zamiaru, by się za to coś zabrać na poważnie, by mu to zwyczajnie skonfiskować.".

Skonfiskować? A jeśli będzie się opierał i własności bronił to co wtedy proponujesz? Jeśli przyświeca Ci "zbożny cel dla dobra ogółu", to co - połamać kości albo kula w łeb?

Uchodzący za "genialnego kompozytora" pasożyt Page (dla niezorientowanych - założyciel i lider LZ) już tworząc materiał na tzw. Jedynkę (pierwszą płytę zespołu) bezczelnie i na chama okradł różnych twórców, bardziej i mniej znanych. Przywłaszczył sobie ich twórczy dorobek zarejestrowany na ich autorskich płytach. Nie były to więc melodie usłyszane pod dworcem w Katowicach, lecz skończone dzieła w produkcję których włożyli swój czas i wysiłek. To jest fakt i każdy kto zechce może się sam o tym przekonać, bo na YT odnośnego materiału jest sporo. Pasożyt ośmielony brakiem reakcji kontynuował proceder na kolejnych albumach grupy, gdy był już bogaty i sławny.

I dlatego to bzdura. Ciekawe, kto jest właścicielem praw do akordów septymowych.

Czy to oznacza, iż w starożytnym (uproścmy - rzymskim) systemie prawnym, takie LZ nie miałyby szansy na taki rozgłos, gdyż co tydzień powstawałyby grupy grające to co oni , choć oczywiście nieco inaczej?

Co nie zmienia sprawy Abby. Moim zdaniem prawo autorskie do muzyki - 5-10 lat (do dyskusji) i koniec tematu.

Książka, w przeciwieństwie do muzyki ma formę materialną. A przynajmniej do lat 80' wyłącznie taką miała.

Nie masz racji. 3 takty sprawiają że już nie można nic wymyślić sensownego powoli.

Z GMO to już jest kosmos. Np. rzepak się przepyla a monsanto zaklada procesy tym na których pola się przepylil ich rzepak.

Moim zdaniem najbezczelniejesze prawo autorskie to to, gdzie ogólnopaństwowa telewizja nie może pokazać choćby fragmentu wydarzenia sportowego, do którego nie ma praw. Oczywiście to akurat nie jest moim problemem, ale oglądanie komentarzy po meczach z Premier League, gdzie fragmenty meczów są elektronicznie zamazane to sytuacja gdzie święteprawo własności doprowadzono do ściany. Pamiętam jak Radwańska grała final Wimbledonu i to można było oglądać wyłącznie w Polsat Sport. W TVP były tylko zdjęcia.

Wtedy byłbym tak sławny, że potrafiłbym zarabiać na oryginałach.

Nikt nie kwestionuje kradzieży KONKRETNEJ książki czy KONKRETNEJ płyty. Tak jest teraz i było w starożytnym Rzymie.

Wydawca czy autor może mieć 1000 egzemplarzy książki czy płyty i nikt TYCH książek nie może mu zabrać. Empiki jednak mogłyby -"by się za to coś zabrać na poważnie"- nadrukować i sprzedawać 2 razy taniej INNE egzemplarze tej samej (czy niemal tej samej) treści. Autorowi powiedzieliby -Nic z tego nie rozumiem. Skoro mieli taki fajny pomysł , to czemu go nie "rozpropagowali lepiej".

Tych fragmentów jest mnóstwo, nie chce mi się długo szukać, więc nich będzie "heretycki" deon https://m.deon.pl/religia/duchowosc-i-wiara/zycie-i-wiara/art,112,jestesmy-boza-wlasnoscia.html

Page przearanżował cudze utwory - nagrał ich covery interpretując po swojemu, na przykład gitarę akustyczną zastąpił elektryczną (to są dwa różne instrumenty). W studio okazał się zdolnym i przewidującym producentem - potrafił wykorzystać technikę nagraniową i muzyczne środki artystycznego wyrazu - w tym tkwi jego faktyczny wysiłek twórczy i nikt mu go nie odmawia. W sumie stworzył nowe brzmienie, które trafiło w swój czas i oczekiwania słuchaczy. Własne, niepowtarzalne, autentyczne brzmienie to w muzyce rockowej (rozrywkowej) połowa sukcesu.

Ty mówisz do mnie?

Serio, serio? Czy tak się przekomarzamy? ;) To naprawdę nie są moje przemyślenia, tylko oficjalne nauczanie, nieco może uproszczone.

Cytat jest jednym z wielu, który mówi, do kogo (a raczej do Kogo) należymy. On akurat odnosi się bezpośrednio do nawróconych Żydów. My także do Niego należeć chcemy, tak się modlimy i inne interpretacje są już prywatnym wyjaśnianiem. 

Należeć do Boga to zaszczyt, nie automat. To On sam wybiera, czyim będzie Panem i tylko jeśli potencjalny poddany o to prosi. Wszystko stworzenie wprawdzie jest jego dziełem i własnością, ale jak każdy właściciel może On swoją własność oddać w posiadanie komu zechce. My nie mamy wyboru: należeć do Boga, czy do samego siebie? My wybieramy: należeć do Boga, czy do kogoś (lub czegoś) innego?

Natomiast dobra materialne, którymi zarządzamy są nam dane na własność w rozumieniu oddania do roztropnego korzystania dla dobra wspólnego. W takim rozumieniu kiszenie pieniędzy w skarpecie wcale nie jest dobre, tak samo zazdrosne strzeżenie dóbr intelektualnych, z których ktoś inny mógłby wykrzesać jakieś nowe dobro. Inną jest jednak kwestią, czy wolno nam pozbawiać kogoś pieniędzy ze skarpety, nawet żeby nakarmić biednych - tu odpowiedź jest jasna: "nie wolno". To jest sprawa między nim, a Bogiem, my nie mamy do tej własności żadnego tytułu. W ten sposób rozumiemy, że własność jest "święta", choć niczego właścicielem tak naprawdę nie jesteśmy. 

Super książka, świetnie napisana, bardzo dobrze się czytało.

Ja na pytanie o najlepszą piosenkę odpowiadam niezmiennie Sweet Home Alabama" Lynyrd Skynyrd.

Pozdrawiam wielkanocnie!

ważenie wg kryterium mniej lub więcej kojarzy sie z wyczynem NRDowskich uczonych jak oszacowali, iż obywatele NRD maja na sobie wiele ton tłuszczu za dużo, nawet w prl-u wszyscy sie z tego śmiali, że Niemcy nigdy z tego liczenia się nie wyzwolą- to w nich tkwi

Ta dyskusja jest i tak dosyć zasadniczo off-topic, bo zaczęło się od prawa własności intelektualnej, skąd do grzechu jest raczej daleko. Poza tym jestem, powiedzmy, biologiem. Dla mnie "my, ludzie" jest bardziej naturalne niż jakiekolwiek inne "my". 

Peterson prezentuje myśl protestancką (generalizując znów nieco). Nie widzę nic nowego w tym, co przedstawia, aczkolwiek ładnie to prezentuje. Na podstawie przykładu z ilością cierpienia łatwo jednak zauważyć, że myli się. Nawet kompletnie nie znając jego innych publikacji.

Nie tylko nie ma większego znaczenia ile mniej byłoby cierpienia, gdyby ten, czy ów się nie narodził, ale i nie ma powodu twierdzić, że w ogóle byłoby go z tego powodu mniej. To zakładałoby bowiem ludzką stwórczość zła, a jesteśmy tylko wykonawcami zła, nie twórcami. Tu musielibyśmy wejść w dosyć poważną teologię/filozofię, a to już byłby totalny off-topic. 

Uwielbiam uogólnienia, aczkolwiek wolę na nie mówić "syntezy". Na poziomie formalnym mają one tę przyjazną cechę, że łatwo stwierdzić, które są prawdziwe, a które nie - działa tu prosta, klasyczna logika binarna.