Na co Nam słuchać co Nam kłamce  śpiewają  ;)

"Biedny staruszek, który w wieku matuzalemowym zamiast spijać śmietanę żywota poczciwego – bo „siwy włos ozdobną koroną: na drodze prawości się znajdzie” (Prz 16, 31) – musi wywijać hołubce za pieniądze, których przecież do grobu nie zabierze, choćby dlatego, że już ich tyle posiada, iż gdyby chciał wziąć je ze sobą dla Charona, do trumny by się nie zmieścił." www.pch24.pl

Kontra!

https://www.youtube.com/watch?v=vE2O_yfgtBU

Dziękuję za Całą prawdę a pozwolę załączyć cos z mojego ulubionego repertuaru.

W Poznaniu, od 2001 roku kościele franciszkanów, a od 2012 w Katedrze, w każdą rocznicę śmierci Mozarta, w intencji spokoju duszy wielkiego kompozytora odprawiana jest msza, której towarzyszy napisana przez niego muzyka. Z uwagi na budowę Requiem oraz dla zachowania właściwego charakteru, zgodnego z epoką, liturgia sprawowana jest według rytu przedsoborowego (tzw. msza trydencka).

Mozart Lacrimosa

A propos Bakera, on był  i jest większy, niż można by było podejrzewac.

Moje ulubione to m/in: 'Chinese Translation' by M Ward... polecam... szczególnie tym zamyślonym.

NO blues to już passe.

Tymczasem na antypodach ...

Australijskie, powietnamskie remanenty - piosenka z lat 70-tych przez następne 30 lat objęta australijską cenzurą, wykonywana nielegalnie, aż stała się hymnem pokoleniowym, w końcu zalegalizowana stała się utworem nr 1  na australijskiej liście 100 'most Australian' songs of all time.

Dobre to. Gdzieś Ty to wypatrzył?

Pamiętasz, jak było. W końcówce 60 i 70-tych właściwie na polskim nie-rynku były tylko kapele brytyjskie. To nawet nie odbiegało od sceny światowej, bo w rocku odbywała sie tzw. brytyjska inwazja. Nawet w USA skąd przecież inspiracje i ta muzyka przyszła na Wyspy. Amerykańskie brzmienia przebijały się, ale z trudem i z opóźnieniem chyba aż po Woodstock, Monterey, Wight i podobne okazje. Wyjątkiem był blues, który  lues ciągnał inne kapele amerykańkie. Przynajmniej we Wrocławiu i na Śląsku. Tak przynajmniej pamiętam. Natomiast w Warszawie, gdzie przejściowo zamieszkałem od 72r. w ogóle to jakoś nie funkcjonowało.

Jakoś w 71 wpadła mi w ręce płyta jakiejś kapeli z Australii (Daddy Cool). No i okazało się, że tam jest też spory rynek. Kto jednak rozrózniał, że te Bee Geesy, AC/DC, INXS, itd., aby nie pominąć Nicka Cave, Johna Paula Younga, i innych, to kangury. Co do Kylie Minogue wątpliwości raczej nie było. W każdym razie od wtedy mam oko na antypody.

Sam przewiń ten pierwszy z brzegu link i w paru miejscach nawet Ty będziesz zaskoczony:

http://scenestr.com.au/music/top-100-best-aussie-songs-of-all-time-max

To wszystko automatycznie przypisywano USA i GB.

Tak.

Ja ostatnio na jej punkcie mam coś w rodzaju obsesji. Podobnie gdy chodzi o tego drugiego. 

W tej sytuacji nie pozostaje nam nic lepszego jak posłuchać Toyah at her best.

Ja nie sądzę, by ona miała większe ambicje niż udzielanie żeńskiego głosu Tricky'emu. Nawet album, który ona wydała jako Francesca Belamonte (swoją drogą znakomity), został wyprodukowany przez niego. I moim zdaniem, najlepiej dla niej będzie się go trzymać jak najdłużej. Sam głos to nie wszystko, o czym przekonała się choćby Toyah Willcox, która jedyny autentyczny sukces artystyczny sukces odniosła biorąć udział w projekcie męża, Roberta Frippa "Sunday All Over The World".

No dobrze, to mielibyśmy przypadek podobny do Lisy Fischer. O ile tylko satysfakcję featuring'owania z Tricki'em da się porównać do tego z Rolling Stonesami.

Ja nie traktuję tego jako zarzut w stosunku do tej Franceski. Jeśli jest to jest ten przypadek, że ona nie ma własnej siły twórczej, to rzeczywiście kiepsko. Ten brak siły, to też nie zarzut, bo wystarczy wskazać Tinę Turner, aby już nie grzebać wśród zupełnej słabizny a mimo to wylansowanej.

Tyle, że ten Tricky to są same tricki, a że właściwego koloru, to nikt nie krzyknie, że król jest nagi. Przy nim ta Fransesca grzęźnie w byle czym. Marnotrawstwo.

Dobre! Moje pierwsze, już po 5 sekundach, instynktowne skojarzenie tego rodzaju barwy i nastroju to był Grieg. I pacz-pan chłopaki też grają w Norwegii. Fiordy lubią akordy.

Nastrój momentami jest ponury jak u Pink Floydów, ale ci Norwegowie mają więcej mięsa. Rzeczywiście "wbija".

PS. Do auta też się nie nadaje, bo utkniesz na poboczu.

Miało być do Ciebie, ale z Krzysztofem też się rozumiemy.

Nie słyszałem żadnego słabego utworu Portishead. Massive Attack możliwe, że miało słabsze momenty, ale też byli dobrzy. Tam naprawdę nie ma się do czego przyczepić.

Według teorii 5 sekund jedynymi piosenkami których ludzie nie przełączą to te z gatunku disco.

Nie wiem jak na żywo, ale na ekranie ogląda się je bardzo dobrze. Chociażby ten, chyba najsłynniejszy, koncert Portishead, którego fragment zalinkował Krzysztof.

Myślę, że to wynika z tego, że w radio - i to jeszcze w latach 70 - blues był bardzo popularny. Możliwe że w Czechach, czy w Chorwacji już mniej. Ale to są tylko domysły.

Przede wszystkim jaka z niej laska? Ona jest starsza od Ciebie.

Co do Wilsona natomiast powiem Ci szczerze, że ciacho z niego, ale głos ma cieniutki.

Gdy słyszę, że ktoś stworzył osobny gatunek muzyczny, to podwajam ostrożność. NB. o gatunku będziemy mogli mówić, gdy wyda potomstwo a ono już samo będzie kwitło i rozmnażało się. Tego nawet Marleyowi się nie udało, więc z tym Tricky'm, to ja zachowałbym rezerwę.

Ja w tej (która mnie cieszy) dyskusji stoję razem z @Valser'em. Konkretna muzyka może sie podobać lub nie i dyskutowanie tego nie ma sensu. Natomiast mają sens pytania, co w konkretnej muzyce jest siłą przyciągającą i do czego ona pociąga?

Ja uchylam się od takich klimatów, jak np. te u Portishead. To jest świetna muzyka, ale nie mam ochoty jej słuchać. Wręcz ją odrzucam. Nie mam bowiem ochoty poddawać się manipulacji. Trance to nie moje romanse.

To odrzucenie zaczęło sie u mnie już od J.M. Jarre'go. Szło także poprzez Yes. Właśnie Owner of a Lonely Heart jest dla mnie takim przykładem, że z bezcelowego mulenia da się poskładać coś, co przetrwa.

Fantastyczne! Naprawdę.

" To jest świetna muzyka..."

O to właśnie chodzi, a przecież nikt Pana nie zmusza do słuchania.

Jeśli chodzi o to co jest siłą przyciągającą to chyba trudno to ustalić, ale ja albumu 'Dummy' Portishead mógłbym słuchać bez końca, a utwóry Teardrop i Unfinished sympathy Massive Attack to mistrzostwo.

To ja spadam na dół do Australii

Ale wrócę.

Swoją drogą, ciekawe bardzo, że ten tył jest niemal identyczny jak Karmacoma.

Wiem.