Proponuję, byśmy dziś, w ten piekny niedzielny dzień, poczytali sobie mój najnowszy felieton z „Warszawskiej Gazety”. To zaledwie, jak wiemy, tradycyjne 444 słowa, więc nawet da się je odhaczyć między śniadaniem, a kościołem. Zapraszam.

 

       Mimo że od tego czasu upłynęły całe długie lata, wciąż pamiętam wymianę między znanym polskim autorem powieści science-fiction Stanisławem Lemem, a którymś z nieznanych komentatorów, gdzie uznany pisarz ogłosił, że człowiek jest stworzeniem tak okrutnym, że żadne, choćby najdziksze zwierzę, nie jest w stanie z nim konkurować, na co ów komentator zaproponował Lemowi pewien eksperyment. Niech oto ów Lem stanie na najbardziej zatłoczonym warszawskim, czy choćby i krakowskim, skrzyżowaniu, postoi tam przez cały dzień, a nastepnie zda nam relację nie z zabójstwa, nie z pobicia, nawet nie z jakiejś awantury, ale w ogóle ze zdarzenia, które jest w stanie stworzyć choćby jednozdaniową historię. Rzecz bowiem w tym, że, zdaniem owego skromnego komentatora, różnica między przeciętnym Kowalskim, a gepardem polującym na bezbronną impalę, jest jak ziemia i słońce, a kto wie, czy nie coś znacznie większego.

     Przypomniała mi się tamta historia, kiedy przeczytałem wiadomość, że oto lubelska policja zrealizowała i opublikowała klip, który ma nas Polaków oduczyć typowej dla nas znieczulicy, a na którym widzimy poważny wypadek samochodowy, gdzie ofiary błagają o pomoc, tymczasm my Polacy, zamiast owej pomocy im udzielić, zajmujemy się wyłącznie ustawianiem odpowiedniej ostrości w naszych podręcznych kamerkach. Oglądam ten filmik – przyznaję, że, owszem, nakręcony wyłącznie w celu edukacyjnym – gdzie widzę umierających ludzi, oraz bandę jakichś idiotów z androidami w rękach, nagrywających tę śmierć, oraz ów komentarz na temat tego, jak to my Polacy jesteśmy nieczuli na ludzką krzywdę i myślę sobie, że oto stoimy wobec zjawiska, które przed wielu już laty tak nam ładnie przedstawił Stanisław Lem, i który to obraz do dziś, moim zdaniem, nie został opisany tak, jak sobie na to zasłużył.

      Rzecz bowiem w tym, że, czy to ze względu na przyrodzone nam intelektualne deficyty, czy przez nieopisany więc wpływ antypolskiej propagandy, czy może też przez jedno i drugie, wielu z nas odczuwa niezwykłą wręcz satysfakcję, kiedy tylko może powiedzieć, że „my Polacy” zazdrościmy innym sukcesu, albo „my Polacy” jesteśmy wciąż pochmurni, że „my Polacy” wciąż się kłócimy, czy wreszcie, że „my Polacy” nie mamy w sobie owej słynnej uprzejmości, tak charaktersytycznej dla Niemców, Holendrów, czy Francuzów. Tymczasem, jeśli tylko spróbujemy się choć na chwilę uwolnić z owej propagandowej opresji, sączonej nam przez ludzi i systemy, które nie życzą nam niczego innego jak tylko szybkiej i bolesnej śmierci, zobaczymy, że to wszystko nieprawda. Na tym poziomie bowiem, jeśli my się w ogóle od kogokolwiek różnimy, to wyłącznie na korzyść.

      A więc mamy ów klip, nakręcony przez polską państwową policję, na którym widzimy całkowicie fikcyjną sytuację, gdzie jacyś kosmici, zamiast pomagać swoim braciom w nieszczęściu, owo nieszczęście, dla zwykłej zabawy, rejestrują na telefonach. Przepraszam bardzo, ale to każdy normalny człowiek określa słowem „kompleksy”, a jak wiemy, kompleksy to grzech.

 

Przypominam, że moje książki można kupować w ksiegarni na stronie www.basnjakniedzwiedz.pl. Polecam gorąco.

     

---

tagi: polacy  polska  kompleksy 

	krzysztof-osiejuk
	25 czerwca 2017 10:03

15     1615    2 zaloguj sie by polubić