Ależ Hilary Hahn to bardzo znana skrzypaczka,nie amatorka...

Piękny akompaniament. Każdy kolejna melodia coraz milsza dla ucha. A w ostatniej znowu też wracamy do wyspiarzy. I takich talentów jest widać naprawdę sporo.

No niestety, patrząc na to i myśląc nie da się dojść do innego wniosku niż, że już nie ma żadnego wolnego rynku sztuki (może nigdy nie było?), jest tylko zamknięty krąg, do którego najważnieszymi kryteriami wejścia na pewno nie są wybitny talent ani umiejętności. Chociaż pewnie im są lepsze, tym przy okazji milej widziane, bo bardziej się przydadzą. Biedny Paul.

Ale też dużo pytań się rodzi. Czy artystom faktycznie zależy jeszcze na sprzedaży fizycznych płyt CD? Może pogodzili się już z tym, że to się masowo skończyło, jak kasety i winyle wcześniej. Od dawna słychać, że muzycy zarabiają głównie na koncertach. No może z wyjątkiem tych, co sprzedawali jeszcze niedawno tych płyt miliony. Teraz chyba zmieniło się to na sprzedane utwory/płyty w wersji "e".

Kolejne pytanie, to czemu powstają takie projekty jak "Mahogany sessions" i ten "Tiny desk concert". I to powstają w dwóch największych imperiach, które pewnie mają kluczowy wpływ na to, że tego rynku faktycznie nie ma. Kolejny wentyl bezpieczeństwa, tym razem dla sfurstrowanych obecnym światem miłośników jakości?

Szkoda, że Pan chce stąd odejść. 15 osób to wcale nie tak mało, a wczoraj Pan zanotował znowu jeden z rekordów ilości komentarzy. Ale nic to, będę czytał znowu na blogspocie, choć nie ukrywam, tu w jednym miejscu było wygodnie i można też było poczytać więcej dyskusji.

Zarazem unikałbym deklaracji typu "nigdy więcej" :) One są zawsze niepewne.

Wygląda na to, że idea programu w Ameryce nie odbiega od innych promujacych profesjonalistów jako amatorów.

W końcu "cudowny amator"  jest lepszy od profesjonalisty. N'est pas?  ;-)

Ale (po zastanowieniu) może za to odpowiada na moje pytanie, dlaczego pozwalają na istnienie takich "projektów"..

Oczywiście. Podobnie jak Szymon Krzeszowiec.

https://en.wikipedia.org/wiki/Szymon_Krzeszowiec

Naturallement,mais n'ayons pas des préjugés.

Zostań,proszę.

Jest okay. Proszę się nie przejmować.

Kto to jest amator? Czy ja jestem amatorem?

To, że rzeczywiście dla mnie jest wygodniej tu zaglądać i móc czytać teksty Twoje i innych autorów, to może mniej ważna kwestia. Po prostu, w mojej opinii, SN bez tekstów Toyaha będzie produktem niepełnym. Twoje opinie, często poddawane zapalczywej krytyce komentatorów, są tu potrzebne, wręcz niezbędne, bo bardzo często przywracają różnym sprawom odpowiednie proporcje. 

Mnie początkowo było bardzo trudno zacząć Twoje teksty na SN bo przyzwyczaiłem się do toyah.pl. Teraz czytam je tylko tu, bo mam od razu też tekst Coryllusa i kilku jeszcze osób, które lubię tu czytać. I sam mogę raz na jakiś czas coś skrobnąć. No ale jak będzie trzeba, to znów się przyzwyczaję do toyah.pl. Choć powtarzam - wolałbym, żeby, cytując klasyka, "było tak jak było". 

Nie ważna etykietka. Ważne jak się chce kogoś sprzedać.

Dla powiększenia targetu puszcza się profesjonalistę w "Mam talent" i  " you can" działa.

Nie widzę w tym nic złego, a nawet pochwalam.

Gorzej jest, gdy przy okazji promuje się bylejakość i byle co i firmuje jako profesjonalizm.

Błędnie przyjęło sie uważać, że amator to coś gorszego nie zważając na poziom jaki przedstawia.

A co do drugiego pytania:

- tak jest Pan amatorem , którego chce sie czytać i któremu wielu "profesjonalistów" powinno zardrościć. 

zaloguj się by móc komentować

 Niedobrze, bardzo niedobrze.

Nie za zbytnio.

Najbardziej mnie śmieszą ludzie mówiący o sobie, że są profesjonalistami.

Pisanie o muzyce to jest tak jak pisanie o malarstwie abstrakcyjnym.

Myślę, że jest ono ( to pisanie) ważniejsze dla tych piszących niż dla tych czytających.

Słuchanie muzyki jest najbardziej osobistą forma odbioru sztuki i jak każdy odbiór sztuki polega na wyrobieniu sobie tzw smaku.

Ciekawe, że genialna muzyka nie wymaga tego i każdy słuchacz będzie jej słuchał z "rozdziawionymi ustami".

(Manna niczego nie czytałem (widocznie coś mi mówiło, że nie ma za czym gonić), Pana  "Rock..." jest obok muzyki, ciekawy ze względu na to "obok". Zresztą czytanie Pana sprawia właśnie zadowolenie właśnie przez to niekonwencjonalne spojrzenie "obok" ).

Jeżeli się juz Pan tak doprasza, to tak jak w przypadku mojego ojca jest Pan  i amatorem i zawodowcem (jedno drugiego nie wyklucza).

Przez te ponad osiem lat z Panem zauważyłem, że nie żyje Pan z pisania więc jest Pan amatorem.

Ale za to jakim ! :-)

Naprawdę Serdecznie pozdrawiam. 

W takim razie, do zobaczenia na blogspocie. Chociaż przyznam, że ciężko będzie się przyzwyczaić do Twojej nieobecności tutaj.

Dacie radę.

Wczoraj napisałem, że Exit Tangerine Dream nieco się zestarzał. 

Dzisiaj znalazłem całkiem niezły Entrance.