Gdyby sytuację oceniać po tak zwanych tagach, o Rafale Ziemkiewiczu na tym blogu pisałem okrągłe 30 razy. Oczywiście mam świadomość, że te 30 notek to teksty, których on był głównym, lub jednym z głównych bohaterów, natomiast tych, w których pojawiło się jego nazwisko może być dużo więcej. Mimo to, uważam, że biorąc pod uwagę fakt, że wszystkich tych notek nazbierało się już dobrę parę tysięcy,  z Ziemkiewiczem jakoś szczególnie nie przesadziłem. A mimo to jednak – chociaż tego już nie sprawdzałem – nie mam najmniejszych wątpliwości, że gdyby jego tu obecność odnieść do dokonań jego kolegów dziennkarzy, Ziemkiewicz pozostaje bezwzględnym liderem. Mało tego. Faktem bowiem przy tym jest też to, że to nikt inny, jak właśnie Rafał Ziemkiewicz stał się dla mnie pierwszą inspiracją do tego, by zacząć prowadzić ten blog. To jemu, w jego całym, znanym dziś już powszechnie, wymiarze, poświęcony był pierwszy mój tekst i to on właśnie, ów tekst, stał się niejako początkiem mojego sukcesu.

     Dlaczego Ziemkiewicz? Powiem szczerze, że, choć mam tu swoje podejrzenia, odpowiedzi na to pytanie nie znam. Oczywiście, on jest niewątpliwie autorem z nich wszystkich najbardziej płodnym, również tematyka jego tekstów sięga znacznie dalej i głębiej, niż to, z czego się utrzymują jego koledzy dziennikarze, przez co on robi wrażenie osoby znacznie bardziej od nich oczytanej i myślącej, z drugiej jednak strony, myślę, że, jeśli się nad tym wszystkim bardziej zastanowić, każdy z nich, pomijając może Łukasza Warzechę, jest od Ziemkiewicza znacznie bardziej inteligentny, no a przede wszystkim uczciwszy. A mimo to, on tu wciąż powraca. Dlaczego? Otóż wydaje mi się, że za tą jego szczególną tu popularnością stoi owa wyjątkowa bezczelność, z jaką on się od lat produkuje. Ile razy on się pojawi, czy to na papierze, czy w Internecie, czy na publicznych spotkaniach, czy wreszcie w telewizji, ów kontrast między ową bezczelną pozą, a tym, co ona w sposób oczywisty zakrywa, jest tak irytujący, że naprawdę trudno jest wobec tego przejść obojętnie. Ziemkiewicz bowiem, to jest coś więcej niż słowo i opinia. Ziemkiewicz, to jest pewien szczególmny szyk, który sprawia, że każdy normalny człowiek, zamiast podejmowac dyskusję, ma ochotę temu człowiekowi dać w pysk za samo spojrzenie, za samo wykrzywienie ust, za sam ton głosu, a wszystko to podane w taki sposób, by jak najlepiej przykryć tak naprawdę jedną jedyną wiadomość: „I’m sick as a brick, and I’m fine”.

     Pojechałem przedwczoraj na bardzo wystawną gościną do znajomych w Wiśle i kiedy już przyszła pora udać się na spoczynek, włączyłem sobie telewizor, a tam trwał program „W tyle wizji”, gdzie wspomniany Ziemkiewicz rozmawiał z nieznaną mi panią – jak rozumiem wrzuconą w miejsce Warzechy, który, jak wiemy, został przez Kurskiego wyrzucony na zbity pysk i któremu zapewne już niedługo pozostanie tylko Superstacja – i w swoim zwykłym stylu bronił niedzielnego handlu. Oglądałem to zaledwie parę minut, ale tak się złożyło, że trafiłem na moment, gdy nieznana mi pani powiedziała, że przecież nawet w Niemczech wszystkie sklepy w każdą niedzielę są zamknięte, na co Ziemkiewicz, z owym swoim, nieznośnym wręcz, szyderczym uśmiechem, odpowiedział jej, że w tych samych Niemczech są promowane najgorsze zboczenia, a my jakoś nie bierzemy z nich przykładu i natychmiast zamknął dyskusję.

     A więc, jak rozumiem, ów dziwny człowiek postanowił zrównać postulat wolnej od ekonomicznego i instytucjonalnego przymusu pracy niedzieli z promocją wszelkich możliwych zboczeń i, jak się domyślam, owa intelektualna, ale też czysto ludzka postawa, ujdzie mu jak najbardziej na sucho. Rafał Ziemkiewicz, dopóki nie pójdzie w ślady swojego kolegi Warzechy i nie zacznie rozpowiadać na lewo i prawo, jak antycywilizacyjny jest rząd Prawa i Sprawiedliwości, jego pozycja towarzysko-zawodowa pozostanie niewzruszona.  

     Wspomniałem to już nieco wyżej. Od Ziemkiewicza głupszy jest już tylko Warzecha i to się po raz kolejny potwierdza. Ten wprawdzie też swego czasu bardzo mocno walczył o to, by nadal można było zmuszać Polaków do niedzielnej pracy na rzecz obcych sieci handlowych, jednak zapomniał o tym, że zawsze jest coś za coś i władza wymaga, by przynajmniej raz na jakiś czas poszydzić, czy to z Donalda Tuska, czy z Adama Michnika. Ziemkiewicz ma tę świadomość, realizuje ją od lat bez błędu i wszystkie strony są zadowolone. I niech to będzie ostatnie dobre słowo, jakie mam na jego temat do powiedzenia. On jest naprawdę dobry. Głupi, ale dobry.

      Ciekawe, czy on wie, o co chodzi z tym całym zbiorem zastrzeżonym, o którym wciąż się tyle rozpowiada?

 

Zachęcam wszystkich do zaglądania do księgarni na stronie www.basnjakniedzwiedz.pl, gdzie są do kupienia moje książki. Polecam serdecznie

---

tagi: rafał ziemkiewicz  praca w niedzielę 

	krzysztof-osiejuk
	29 października 2017 09:23

10     4189    5 zaloguj sie by polubić