Jak bylem w technikum to mielismy w tym samym budynku liceum. Byl tam zespol taneczny i oni ( chlopcy i dziewczeta ) sobie jezdzili na konkursy. Jedna z zabaw po wystepach tanecznych w meskich pokojach byla zabawa .... stawali chlopcy dookola stolu okraglego i na srodku bylo ciastko...... robili co tam robili i kto skonczyl  ostatni musial zjadac to ciastko w obecnosci wszystkich obecnych....

Konsolidacja grupy? kto zje jest nasz a kto nie odpada?

..... co do tego wyczynowca z GROMU to juz to kiedys wspomnalem ze Boga brak i ot przyczyna....

http://blachnicki.oaza.pl/2009/06/03/ruch-swiatlo-zycie-jako-pedagogia-nowego-czlowieka/

ks. Franciszek Blachnicki podzielil czlowiekow na:

Człowiek zdezintegrowany
Człowiek będący produktem współczesnej cywilizacji jest człowiekiem zdezintegrowanym, wewnętrznie rozbitym, nie scalonym, nie skoordynowanym. Jest to często dezintegracja wskutek nadmiaru informacji. Jednak przede wszystkim jest to dezintegracja pomiędzy sferą poznawczą, umysłem a wolą; pomiędzy prawdą poznaną a działaniem i postawą życiową; pomiędzy „wiedzieć” a ”być”. Człowiek wie co i jak powinien czynić, ale jest niekonsekwentny: postępuje inaczej niż powinien. Prawda nie jest już przeżywana jako siła normatywna, domagająca się posłuchu i poddania jej wymogom życia. Przyczyny tej dezintegracji mogą być zewnętrzne i wewnętrzne. Zewnętrzne - to narzucanie kłamstwa przez terror polityczny czy inny, np. terror opinii publicznej, powodujący lęk przed mówieniem i czynieniem prawdy. Przyczyny wewnętrzne - to uleganie namiętnościom, słabościom i przywiązaniom, co powoduje stawianie tego, co przyjemne ponad to, co prawdziwe i słuszne. Skutkiem działania tych przyczyn jest człowiek rozbity, żyjący w jakiejś głębokiej schizofrenii.

Człowiek konsumpcyjny
Człowiek współczesny jawi się, szczególnie w bogatych społeczeństwach Zachodu, jako człowiek konsumpcyjny, jednostronnie nastawiony na konsumpcję dóbr materialnych. O ile ten człowiek jest również człowiekiem produkcyjnym, to jego produkcja stoi głównie w służbie konsumpcji. Wyścig produkcji i konsumpcji wyraża się głównie w sztucznym poszerzaniu skali potrzeb, ciągłym podnoszeniu ich poziomu, co jednak nie może być rozwijane w nieskończoność i dlatego prowadzić musi do nadprodukcji i kryzysu gospodarczego. Ofiarą tego systemu pada człowiek, który przez jednostronne nastawienie na konsumpcję, staje się pasywny, mało aktywny i twórczy. Nie widzi on celu życia w tworzeniu, zdobywaniu wyższych wartości, ale w używaniu dóbr materialnych i zmysłowych. Wrodzona zaś naturze ludzkiej dążność do absolutu prowadzi do wynaturzenia w postaci np. alkoholizmu, narkomanii lub do wynaturzeń w dziedzinie seksualnej. Dzieje się tak dlatego, że pragnienie użycia łączy się z dążeniem do jego potęgowania w nieskończoność. Powstaje typ człowieka, który nawiązując do znanego powiedzenia przypisywanego Sokratesowi, „żyje, aby jeść, a nie je, aby żyć”. Pojęcie życia zamienia się na u-życie.

Człowiek wyczynowy (Leistungsmensch)
Oto następne wypaczenie obrazu człowieka we współczesnej cywilizacji. Wyraża je trafnie niemiecki termin Leistungsmensch, któremu odpowiada polskie: człowiek wyczynu albo człowiek wyczynowy. Człowiek taki koncentruje wszystkie swoje siły i dążenia na osiąganiu wyników w jakiejś wąskiej, wyspecjalizowanej dziedzinie i mierzy swoją wartość tym osiągnięciem. Również przez społeczeństwo jest oceniany w świetle tego wyczynu czy osiągnięcia. Nie liczy się więc zarówno w świadomości tego człowieka jak i w ocenie społecznej jego wartość jako człowieka, jako osoby, wartość jego charakteru, wartość jego osobowego zaangażowania, tylko jego wyczyn, jego osiągnięcie przynoszące sławę, podziw, poklask lub inne doraźne korzyści np. materialne. Dla jednych takim wyczynem będzie rekord sportowy, dla innych zwycięstwo w konkursie piękności, zdobycie dyplomu czy tytułu, dla innych jeszcze osiągnięcie wyższego szczebla władzy, większego majątku. W systemie komunistycznym typowym wyczynem jest przekroczenie normy w wyścigu pracy, zdobycie tytułu przodownika czy bohatera pracy. W ten sposób naturalne dla człowieka dążenie do doskonałości zostaje ukierunkowane na wąskie, specjalistyczne wyczyny i rekordy, które rzadko doskonalą całego człowieka, ale są złudnym i często krótkotrwałym pseudo-osiągnięciem.

Człowiek stada, czyli człowiek manipulowany
Wszystkie powyżej ukazane przejawy i tendencje prowadzą do depersonalizacji człowieka, do jego uprzedmiotowienia. Ich rezultatem jest człowiek stada, człowiek masy, człowiek bez „ja”, der Mensch ohne ich - jak brzmi tytuł pewnej filozoficznej książki. Człowiek taki nie jest myślącym, w sposób wolny wybierającym, o sobie stanowiącym podmiotem, lecz przedmiotem wielorakich manipulacji. Myśli on i działa według sloganów, które słyszy w środkach masowego przekazu. Kieruje się w postępowaniu modą, panującą opinią. Bezkrytycznie czyni to, co inni, tylko dlatego, że inni to czynią, bez własnej, osobistej motywacji. Człowiek taki jest niewolnikiem, manipulowanym przez innych, zależnym od różnych ośrodków dyspozycyjnych czy społecznych mechanizmów.

Pozdrawiam

Te zabawę z ciastkiem opisałem w mojej książce "Marki, dolary". Polecam. Nakład na ukończeniu, dodruku nie będzie. 

Komuś tam zupełnie odwaliło, żeby pod tego rodzaju aktywności, które należy okreslić jako "wydziczanie się" podpinać słowa złowrogo brzmiącej dewizy z lotniczego sztandaru: ‘Miłość Żąda Ofiary’.

Oto ten sztandar:

Jakiejż alienacji trzeba aby pod wizerunkiem świętej Teresy od Dzieciątka Jezus doczytać się "złowrogo brzmiącej dewizy"!

Więcej na temat tego lotniczego sztandaru na   http://mec.edu.pl/?p=521

Jakiego zaś wykolejenia potrzeba, aby słowa dotyczące Jezusa na Krzyżu kojarzyć z jakimiś aktywnościami o wyczynowym poziomie idiotyzmu?

No i jako uzupełnienie, te linki sa naprawdę cenne. Dzięki.

Nie chce się film wkleić, to proszę samemu:

https://vod.pl/filmy-dokumentalne/milosc-zada-ofiary-film-za-darmo-online/hgp2q03#info

Absolutnie polecam, nawet nakazuję!  Obejrzysz fragment, to obejrzysz resztę.

Ale naprawdę, kliknij ten link. Tym bardziej, że to jest wyjątkowo dobry poziom i genialne wprowadzenie do tych obecnych filmów fabularnych o Dywizjonie 303.

Pewnie że kliknę.

Jak rozpacz bardzo ryczy, to trzeba ją karmić garściami.

Rozumowałaby na zdecydowanie wyższym poziomie, niż ty.

Najwyraźniej jesteś za tępy, żeby dojść do tego, że nie interesujemy się tutaj wzruszeniami tych akrobatów, ale ich samolubstwem.

Idź się samolubić gdzie indziej.

Weź się lepiej wypisz.

Włazisz, mądrzysz się z poziomu ściółki w chlewie i jeszcze nauki chcesz udzielać? Tutaj?

Czyli merytorycznie bloger orjan nic do powiedzenia nie ma.

Tak jak pomienione stworzenie o firmamencie.

Achille Ratti to, dla niezorientowanych, papież Pius XI. Niezły alpinista - i to w czasach kiedy ówczesny sprzęt nie pozwalał na obniżenie ryzyka do akceptowalnych dzisiaj granic.

Dokładnie. A JPII jeździł na nartach pozatrasowo. 

Pamiętam że przeżyłam szok po śmierci Mrówki ( córki Miodiwicza). Gdy zginęła w Himalajach w domu czekał na nią 4,5 letni syn. 

A potem parę lat później zginął jej mąż Jan Wolf. Ich syn miał wtedy około 10 lat. 

To jeszcze Nam wyjaśnij jak do miłości do gór, ma się takie słówko jak "odpowiedzialność" i będziemy chyba w domu. Czy "odpowiedzialność" może stanąć na drodze tej miłości, czy Twoim zdaniem raczej nie powinno?

Po pierwsze - nadal nie doczekałem się żadnej merytorycznej odpowiedzi.

Po drugie - jeśli odczuwacie, jak piszecie, potrzebę, by wyjaśnić Wam relacje pomiędzy miłością (dlaczego tylko do gór?) a odpowiedzialnością, to na początek radzę zapoznać się z wypowiedziami Piusa XI i Jana Pawła II w tej materii.

Po pierwsze - nadal nie doczekałem się żadnej merytorycznej odpowiedzi.

Na jakie pytanie mamy dać odpowiedź?

 To nie jest tekst o miłośnikach gór, tylko o szajbie i jej marketingu. Akurat szajbie dotyczącej gór. Ani Pius XI, ani JPII tej szajby nie mieli. Dla Rutkiewicz, czy Meissnera to był zawód, choć pewnie i szajba przy okazji, to samo miał, np.Religa, u niego akurat nie dotyczyło gór. 

Tekst jest - jak napisał jego Autor - "na temat wspinaczy górskich", przy czym "tego rodzaju zainteresowań" Autor ten "nie akceptuje".

Skądinąd - skąd wiadomo, że np. Achille Ratti górskiej szajby nie miał, a np. R.Messner i owszem? Z czego to wynika? Biorąc pod uwagę poziom techniczny XIX - wiecznego sprzętu, w tym m.in. wytrzymałość ówczesnych lin pierwszy z wyżej wymienionych narażał się w stopniu, który byłby dzisiaj nie do zaakceptowania.

Kierowca autobusu też się wtedy bardziej narażał. Achille Ratti nie miał szajby, bo został papieżem, czyli spriorytetyzował sobie priorytety. Kto, będąc np.ojcem dzieciom, zarabiającym na życie czymś innym niż wspinaczka zaniedbuje rodzinę i pracę, aby chodzić w góry, ten ma szajbę. A Messner w górach stracił brata i nie zaniechał wspinaczki. Samo to świadczy, że mimo, iż to był jego zawód, szajbę też musiał mieć.

Rozumiem, że jak przeczytał Pan fragment na temat wspinaczy górskich, to całą resztę tekstu Pan sobie odpuścił, a szkoda, bo powyższy tekst prowadzi do bardzo cennych refleksji.

Dobre.

Tylko że Autor napisał o nierzozumiałych pasjach a Ty napisałeś o walce o życie.

Lubię chodzić w Tatry.

Nie lubię gości, którzy zanim nauczą swoje dziecko chodzić, uciekają z chaty na mistyczno ekstremalne wypady, albo adrenalinowe złote strzały.

A jak już jesteś takim mistykiem,  to dopóki nie przestaniesz nim być, przynajmniej rodziny nie zakładaj, jak nie przymierzając papież jeden i drugi.

Czemu Pan tak sie uparl na podpieranie sie osobami duchownymi w argumentacji? Na mnie osobiscie to nie dziala, wsrod nich tez moga znalezc sie osoby z postepujaca szajba.

"A co, gdyby Achille Ratti nie został papieżem? "

Nico. Przyklad Piusa XI akurat nie jest trafiony, bo wiadomo, ze z tej pasji  - w obliczu wielu obowiazkow, i to na dlugo zanim zostal papiezem - musial i potrafil zrezygnowac.

Czyli ewidentnie pomyliłeś ten portal z Onetem.

Moze  Gospodarz bloga definitywnie wyjaśni tę pomyłkę.

Na mnie również nie robi wrażenia to szantażowanie papieżem jednym i drugim. Zdecydowanie zrobiłoby wrażenie, gdyby "sudetnik" powiedział, ile wpłacił na rodziny Tomasza Mackiewicza, czy tego spadochroniarza. Bo rozumiem, że wspiera nie tylko dobrym słowem i zrozumieniem ale również żywą gotówką? 

Czemu Pan tak sie uparl na podpieranie sie osobami duchownymi w argumentacji? Na mnie osobiscie to nie dziala, wsrod nich tez moga znalezc sie osoby z postepujaca szajba.

Wymieniłem trzy osoby duchowne - w tym dwóch papieży (z nich -  jednego świętego). Ma Pani jakieś zastrzeżenia do tych przykładów?

Czemu - napisałem w pierwszym bodaj poście:  Ciekawe, co powiedziałby na takie dictum, dajmy na to,  Achille Ratti?

Przyklad Piusa XI akurat nie jest trafiony, bo wiadomo, ze z tej pasji  - w obliczu wielu obowiazkow, i to na dlugo zanim zostal papiezem - musial i potrafil zrezygnowac.

Jest trafiony.

Musiał zrezygnować - ze względu na wiek.

Jak został papieżem, mial prawie 65 lat. To nawet dzisiaj za dużo na sportową wspinaczkę. A że nie przyszło mu to łatwo oraz że nie było to na długo  przed wyborem na Stolicę Piotrową, to można przeczytać w zalinkowanym przez Panią tekście, gdzie mow (m.in.) o tym, jak to A.Ratti jako nuncjusz apostolski w Polsce "urywał się" na wypady w Tatry.

Nie ma za co.

Dziękuję, że przynał Pan (choć chyba niezamierzenie), że faktycznie rozumuje, jak świnia o gwiazdach.

Jakie szantażowanie papieżami?

Jeden z nich co najmniej aprobował, a drugi sam robił to, co Autor określił, jako nieakceptowalną (dla niego) pasję. Pani wrażenia, Pani sprawa. Za to zainteresowania ma Pani godne co najmniej pracownika Urzędu Kontroli Skarbowej.

Mnie ten pomysł się podoba - celibat dla uprawiających sporty ekstremalne czy alpinistów.

Hm, może coś i jest na rzeczy.

A co z żołnierzami zawodowymi, strażakami itp?

Z drugiej strony, rzecz ujmując kolokwialnie - widziały gały, kogo brały.

To nie tak i to nie to samo, los strażaka jest losem ratownika a los wspindraczy z zapleczem rodzin to jest zanik troski i najblższych, z czegoś w życiu trzeba się nauczyć rezygnować; i nie takiej 'górskiej' wartości która jest warta  płaczu dziecka za rodzicem

Skąd wiesz, że świnia, gdyby mogła rozumować, rozumowałaby tak jak ja, a nie na przykład tak jak Ty?

A co z żołnierzami zawodowymi, strażakami itp?

To już zrównujesz służbę państwu lub ratowanie w potrzebie do służenia samemu sobie i wyłącznie swoim potrzebom.

Kombinuj dalej. Jesteś coraz większy.

Od Władysława Reymonta.

Nie zadałeś żadnego pytania. Dwa zdania, które zakończyłeś, diabli wiedzą czemu, znakiem zapytania, nie były pytaniami.

Mylisz się.

Dziecku, które płacze za rodzicem, nie robi różnicy ... że zostało odrzucone, bo tatuś wybrał wyższość własnej rozrywki?

Kapitalna obserwacja! Kombinuj dalej. Masz przyszłość!

A z sobą masz do czynienia? Ile razy dziennie?

No własnie. Widzę, że Ty też masz dobre serce i chcesz człowiekowi pomóc.

Ee, słabo.

Alpiniści, albo przynajmniej wyszkolenie alpinistyczne, jest wszak niezbędne lub co najmniej przydatne w służbie państwu i w ratownictwie właśnie. Konkretnie: we wszelkiego rodzaju formacjach górskich (z podhalańczykami włącznie), w siłach specjalnych, w straży pożarnej (przy działaniach ratowniczych zwłaszcza), o ratownictwie górskim nawet nie wspominając. Także i w gospodarce (techniki alpinistyczne, z malowaniem kominów i myciem szyb wieżowców włącznie).

Wreszcie jest pytanie. Hip, hip, hurrra! Nas jest tyle, że możesz sobie policzyć na palcach. A ja ze swoej strony zapewnię Cię, że nikt nie pisze pod dwoma nickami.

Nick, na gruncie języka polskiego, jest jednoznaczny. Ale podobno to trudny język.

Śmierci nikt (poza samobójcami, a i to nie zawsze) nie wybiera.

Tak, powiedz swemu dziecku, że idziesz na wódkę bo ją bardziej lubisz

Nie wiadomo. Tyle że ja nie pisałem o "górskiej szajbie" tego czy tamtego.

Są rozmaici wspinacze, tak jak np. sa rozmaici zawodowi kierowcy wyczynowi.

Kierowca, który uprawia samochodową grę w "ruską ruletkę" podlega zakwalifikowaniu do base jump, a taki, który nie gra w taką  ruletke nie podlega. Ze wspinaczami wysokogórskimi jest podobnie.

Reasumując, konsekwentnie udajesz, że nie rozumiesz o czym jest rozmowa.

A może wcale nie udajesz?

"A co, gdyby Achille Ratti nie został papieżem?"

- Kowalski nigdy nikomu nie zrobił krzywdy, a więc nie był złym człowiekiem.

-  A gdyby był złym człowiekiem, to też nigdy by nikomu nie zrobił krzywdy?

Jesli natychmiast nie podwyższysz poziomu, to Cię stąd wyrzucę. Nie dlatego, że wspierasz nałogowe ryzykowanie życiem, ale dlatego że jesteś albo nieuczciwy, albo głupi, co tu akurat jest bez znaczenia.

No co ty! Tusk podobno malował kominy i do dzisiaj na nic się nie przydaje. Pewnie dlatego, że podobno. A ty nie uciekaj od swoich tez świńsko-gwiaździstych w inne tematy.

Wkręciłeś się to się nie wykręcaj.

Bez znaczenia. Nawet jesli nie wpłacił, to Ci powie, że zawsze wpłaca i już nie masz argumentów.

nie zajmuje mnie ten temat aż tak mocno, abym nad nim rozmyślał.

Oczywiście staram się ludzi rozumieć, a więc wiem, że część z nich ma tak, że jeśli w coś uwierzą, to dla obrony tej wiary są zdolni do każdego głupstwa. Ja to jednak źle znoszę. 

No nie. Uwierzył, że wspinanie się po górach jest piękne i pożyteczne w sposób bezwzględny. Cała reszta to desperackie szukanie argumentów, których nie ma. Nie lubię desperackiego szukania argumentów, których nie ma.

A ja wciąż twierdzę, że oni nie są az tacy źli. To są jedynie ludzie, którzy coś ukochali, mają na temat tej miłości własne zdanie i w momencie kiedy ktoś przychodzi i wykłada im na talerzu całą prawdę, wpadają w histerię. Tego nigdy nie potrafiłem pojąć, jak można sie tak bronić przed prawdą? Bo wyjdzie na to, że się pomyliliśmy? I co z tego?

Wcale nie. To nic nie boli, tylko wyrwij się z mentalnej niewoli. To o ironio Kazik.

Ale ja nie mówiłem o tych co robią, ale o tych co widzą. I się nie wstydzą. To tez Kazik.

Nie znałem tego. Bardzo dobre.

To prawda. Mocne to jest.